Kledaasch

Min Fru seggt: „Fang nich allwedder dormit an!“ Wat se meent is min räsoneeren över Kleedaaschen. Ik stunn jüst för den Speegel un bun mi den Slips üm, geiht sünst ok ohn tokieken, man dütmohl weer dat nich so licht met den Knütt.

As ik mi dor so seeh, wurr mi ganz anners – witte Hemd, düstern Antog, düstern Slips – dat mach woll elegant ween, man in den Oogenblick blots langwielig. Min Fru op’e annere Sied harr Schick – een Kleed met bunte Blomen, Schmuck an‘n Hals un Arms un Fingers, roden Lippenstift un all dat Schminkkram, wat de Fruuns nödig hebbt.

Dat weer nich jümmers so met de Kledaasch. Bi de olen Griechen un de olen Römer harrn Fruunslüd un Mannslüdd beide sowat wie een Bettdook umhangen un seegen meist gliek ut. Laater, in de Tied vun Ludwig IV weern em un ehr kleed as bunt wo dat man geiht. Bit 1750 he un se harrn Kleeder ut buntet Tüch an. Denn keem de französsche Revolutschon un allens wurr anners. Nu keem de schwatte Antog.

As ik dat Bild vun Ludwig un sin Deern to min Fru wiesen dee un meente, dat ik doch ok een beeten bunter Tüch antrecken kunn, dor seggt se: „Denn sühst du ut as son Popagei.“ Ik anter: „Ik schall also in düstere Farven rumloopen met düssen Kulturtüder um’e Hals un sunst nix feines un buntes? Du kunnst di allens erlauben un ik schall utseen as son schwatte Kreih? Dat is nich gerecht! Wat bild jem Fruunslüd egentlich in?“

Seggt se: „Hör op met dissen Tüünkram, wi sünd all laat un hebbt dat bannich hild! Kum in’ne gang un see to, dat du din Slips fartig bunnen kriegst. Kannst den roden nehm, de is bunt nog. Un denn treck mi den Rietversluss achtern hoch, dor kann ik nich anlangen.“